‘De Russische beer wilde “politieke synergie” met de Amerikaanse kale adelaar, en dat klinkt helemaal nog zo gek nog niet,’ zegt Rinne, die op zijn beeldscherm wijst, ’kijk, het staat op de site van al Jazeera. Met die synergie, daar zouden de Iwans,advocaat Michael Cohen mee hebben gelubd en gelijmd. Okay, het is natuurlijk een eufemisme voor wat tenslotte uitdraait op “Kompromat,” maar wat is dat vandaag de dag niet? Straks, einddecember, gaat er een politieke pipo uit Den Haag, een onbekende interimmanager van de VVD, namens ons allen het VN-Compact-voor-migratie in Marrakesh ratificeren en allerwege papegaaien de Nederlandse mainstream media, dat het Pact is bedoeld om de onvermijdelijke stromen massamigranten te stroomlijnen en ons, hier in West-Europa, de zegeningen van massamigratie en rassenvermenging (Emanuel Macron) deelachtig te doen worden. Synergie op gegloblablablaliseerd formaat. Dat is geen eufemiseren meer, dat is agitprop – agitatie & propaganda – van uiterst twijfelachtig allooi.’
‘Ik vind deze foto van Volodja, dat betekent: kleine Vladimir, op de rots zo mooi,’ zegt Zohra licht zwijmelend: ‘De leider, eenzaam op de rots, de apenrots natuurlijk, en de leider is in Rusland meteen de tsaar. De tsaar aller Russen – alleen willen bijvoorbeeld de Tsjetsjenen geen Russen zijn, en zo zijn er meerdere nationaliteiten. Deel uitmaken van de machtige Unie van Sovjet-republieken? Da! Garasho! Maar onder Ruslands opperheerschappij? Njet.
Dan zijn wij toch heel anders. Wij hebben er niets op tegen om door anonieme bureaucraten vanuit Brussel te worden bestierd en geflest. Wij trekken hooguit gele hesjes aan en worden vervolgens door onze mainstream media – die totáál niet weten hoe ze onze onvrede moeten duiden – weggehoond als cryptofascisten.
Enfin, Volodja vertelt hoe hij in de wildernis twee beren broodjes zag smeren. Eindeloos romantisch. Echt de Russische ziel, ten voeten uit.
Wat een doodzonde toch dat we ons het contact met Rusland laten ontzeggen dooronze nomenklatoera! Eeuwig jammer! Russisch, de taal van het grootste land ter wereld, die door de meeste Europeanen wordt gesproken, wij weten er niks van. Een schande is het.’
‘De beer, dat is natuurlijk Rusland,’ zegt Rinne, ‘deze Putin-parabel komt niet zomaar en uit het niets. Het is een Russische versie van I had a dream. Alleen weet men hier, in het Westen, het verband niet meer te leggen.’
Hoe vond je die Duitse docu over Rusland?’ vraagt Ilham. ‘Je hebt gisteravond tot laat zitten buizen.’
‘Goed. Zeer de moeite waard. Ik ga mijn pupillen ermee verrassen. Lezen willen ze niet, maar film kijken nog wel. Ik laat ze de volgens hen belangrijke jaartallen en gebeurtenissen aan de hand van de video opschrijven en dan een thema, of voorval uitkiezen, waarover ze dan een A4-tje moeten schrijven.’
‘Ik heb ze Hadzji Moerat van Tolstoj laten lezen,’ vertelt Ilham, ‘en ik heb ze de film Taras Boeljba van Franz Waxman en J. Lee Thompson, laten zien, gebaseerd op het verhaal van Nikolaï Gogol. Toen gingen ze Gogol zelf lezen.’
‘Zo doe je dat, ‘zegt Rinne tevreden, ‘je moet de jeugd verleiden tot lezen van klassieken.
Vergast je pupillen dan ook op een optreden van de Oostenrijkse kanselier Sebastiaan Kurz,’ oppert Rinne. ‘Die man is pas drieëndertig jaar en moet je eens kijken. Hij gaat in debat met het publiek, over asielmigranten en uitzettingen, en hij benoemt alles, maar zet er meteen iets tegenover: Oostenrijk gaat niet naar Marrakesh, maar Oostenrijk is een rechtsstaat, waarin ook illegale migranten human behandeld worden – ja, en ze worden in de gevangenis desnoods “vetgemest [ durchgefüttert] mevrouw, als u dat zo wilt noemen, omdat Oostenrijk nu eenmaal een rechtsstaat is en daarin beslist de asielrechter of iemand kan blijven of niet. Tja, en sommige landen weigeren migranten terug te nemen, mevrouw. Moeten we zulke lui dan maar vrij laten rondrennen? Of toch maar liever vetmesten in de gevangenis, op staatskosten?” Deëscalerend, laconiek en soms droogkomisch, maar toch empathisch.’
Zohra: ‘Die optredens van Kurz zijn zo ontspannen en naturel, dat ik soms denk dat ze geënsceneerd zijn. Alles verloopt zo soepel, maar wel erg natuurlijk, dus dat getuigt danweer niet van doorgestoken kaart. Wat weten wij eigenlijk van Oostenrijk?’
‘Aha, jij hebt uit een pak van Sjaalman dat boekje van Herman Verhaar over Franz Kafka gevist,’ roept Ilham uit, ‘wonderlijk om te lezen hoe ingewikkeld dat in elkaar zat in die Oostelijk-Europese contreien, met de Oekraïne, Rusland, Oostenrijk-Duitsland,Tsjechië en wat al niet. Vind je Kafka op die foto uit 1922, genomen voor het Oppelt-huis in Praag, niet een beetje lijken op een sprinkhaan die net mens is geworden, of een mens die sprinkhaan gaat worden? En wat een grote voeten heeft Kafka op de foto!’
Zohra: ‘O, jij leest de recensie van Rob Schouten in de Trouw van vandaag, van dat boek van de Oostenrijker Arno Geiger. Maar je hebt gelijk, als je vindt dat wij schandalig weinig weten van de geschiedenis van de landen tussen Rusland en Duitsland. Ik ben in ieder geval blij dat ik die docu over Rusland net heb bekeken, hoewel ik met die achtergrond het nieuws dat hier wordt gebakken en gefrituurd bijna niet meer kan verteren. Het is zo onnatuurlijk om Rusland default tot schurk van het stuk te bestempelen. Gemakzucht gaat gepaard aan onwetendheid.
Ik heb trouwens een optie op de drie werken van Gogol, dat weten jullie hè. Volgende week gaan we twee Sjaalman-pakken openmaken en ik geloof dat de Oorschot-reeks van Gogol erbij zit.’
‘Literatuur is nieuws dat nieuws blijft, zei Ezra Pound. Je hoeft Sousmission van Houellebecq maar te lezen, om te zien hoe waar dat is.’
❤
L.N. Tolstoi: Hoeveel land heeft een mens nodig / vertaald door N. Oblonsky en E.B. Jas
Taras Bulba (1962 film)
Moscow’s empire – rise and fall (2/4) | DWDocumentary
Moscow’s empire – Russia’s reemergence(3/4) | DW Documentary
Moscow’s empire – Russia’s reemergence(4/4) | DW Documentary
The most striking thing about the story is, as the blurbquite justifiably puts it, its “incredible resonance with current affairs”. The Chechens here are Muslims, and their asceticism and pietyare strongly contrasted with the moral flabbiness of the Russians; yet, for allthat, the way that Tolstoy and even his semi-fictionalised compatriots deal with the Chechens contrasts strongly, and not to our favour, with the way our own modern adversaries are so childishly demonised.
Of course, Russian policy was just as brutal then as anyone else’s is now; and one might profitably reflect on the effect the troops’ raids on civilian villages have in chapter17. It is a chilling warning that echoes loud and clear down the years.
Literature, as Pound said, is news that stays news. I can’t at the moment think of a better illustration of this than Hadji Murat .