‘ Zorgen voor een gelijk speelveld voor dagbladen is wel degelijk een plicht en taak van een overheid in een democratie. Trouw-redacteur Cees van der Laan heeft alle gelijk van de wereld dat hij zijn ontstemming over de praktijken van Google en Apple ventileert. Verdienmodellen, m’n neus!
Ik vermoed dat Kamerleden nauwelijks kranten lezen en dat ze niet nadenken over de functie van dagbladen in een democratie.’
’ De meeste Kamerleden zijn gekozen op hun onvermogen na te denken,’ meent Zorah, ‘ de witte raven uitgezonderd, maar een omvattende visie hebben er maar weinig en dan ben ik nog vriendelijk in mijn formulering.’
‘ Deze soort politici ziet ook nauwelijks samenhangen en verbanden,’ zegt Willemijn. ‘ Velen zijn inmiddels het product van ons nog steeds verder verloederende onderwijs, en soort zoekt soort.’
‘ Zijn jou die blijde artikelen van en over leerkrachten opgevallen? Dat is pure reclame, vermoed ik. Ons onderwijs is belabberd en glijdt steeds verder af, werd net weer gemeld door de Onderwijsinspectie. Prompt verschijnen er positieve stukjes over het vak van schoolmeester en onderwijzer en hoe leuk het op de school wel niet is. Humbug! Zo doorzichtig als maar zijn kan.’
‘ Helzelfde gevoel heb ik bij zo’n blij artikel van of over smurfen die zeggen zo content te zijn met hun miniwoning. Kassa! Ik geloof het gewoon niet meer. Gelukkig dat de Russen en Chinezen en kleine particuliere sites steeds meer nieuws produceren dat ons hier nooit onder ogen komt. Dat doen ze secuur, want ze kunnen zich geen leugens veroorloven. Vaak lees ik een hele week voornamelijk “obscure” sites om te achterhalen wat er hier allemaal niét wordt gemeld.’
‘ Wie is Jacques Gans? vraagt Zorah, je hebt dat citaat van Montaigne uit zijn roman Liefde en goudvissen (ISBN: 90 295 1733 6 / Arbeiderspers), maar daar staat dérobbe met twee b’s. Nooit van Gans gehoord.’
‘ Jaques Gans was een journalist-schrijver,’ vertelt Willemijn, ‘die onder andere heel veel columns voor De Telegraaf schreef. Mijn grootmoeder van moeders kant schijnt Gans goed gekend te hebben en meermaals met hem in Parijs in zonde te hebben geleefd. Dat was in de tijd van de goede oude journalistiek, toen de kopij bij wijze van spreken nog met postduiven werd verstuurd. We hadden thuis een hele doos vol met uitgeknipte Gans-columns.’
Zorah: ‘ Oh, maar meneer Gans draaide vaak zo’n duif de nek om, want anders hadden ze niks te makken, lees ik tussen de regels door. Dat was slecht voor de krant, geloof ik, want dan kwam er geen kopij binnen of veel te laat.
Henk Hofland vertelt in zijn nawoord op bladzijde 215 dat Gans eind 1927 naar Parijs vertrok: “Hij koos voor de romantiek, de rechtvaardigheid en de vooruitgang, werd bohémien en communist,” om allengs proefondervindelijk aan te tonen dat “dit een onhoudbare combinatie is, want geen der drie grootheden past bij een ander.”
Oef, ik heb zo’n overgrootvader gehad.’
‘Parijs was in die tijd nog Parijs,’ zegt Willemijn, ‘dus dat kon toen allemaal blijkbaar.’
‘Anyway, wat Van der Laan over Google zegt, is helemaal waar,’ zegt Zorah hartgrondig, ‘ je krijgt er als gewone burger geen houvast aan. Een van mijn zussen heeft geprobeerd om het vermelden van haar woonplaats op Google te voorkomen. Ze had een blog, en steeds werd bij een zoekactie haar woonplaats vermeld.
Dat heeft een paar maanden geduurd. Ze heeft er zelfs de Nationale Ombudsman voor ingeschakeld en de Autoriteit Bescherming persoonsgegevens. Die konden er niets tegen doen. Google schijnt er recht op te hebben, omdat haar blog ondermeer via Google werd benaderd. Ze heeft wel – tenminste tijdelijk – de vermelding van adres ongedaan kunnen maken. Er verscheen bij het zoeken naar haar blog een advert om haar een bloemetje te sturen, met vermelding van haar adres.
Uiteindelijk heeft ze haar blog van internet gehaald, maar haar adres werd nog lange tijd getoond, totdat ze verhuisde.’
‘ dat is je reinste terreur,’ meent Willemijn, ‘ en je doet er als burger helemaal niet tegen. Zelfs als krant kun je niks bereiken, schrijft meneer Van der Laan. Maar wat onze onvolprezen overheid wel doet, is sufgesarde burgers die zelf de hen aangedane overlast aanpakken, uitzetten, verbannen.’
‘ Hoe bedoel je?’
‘ Ik lees het in de NRC-column van Tommy Wieringa. Die vertelt hoe zijn buurman Gijsbert Ruiter in Rambo veranderde en met een handboog en molotov cocktails zijn treiteraars te lijf ging. Wat gebeurt er, denk je?’
‘Dat is niet moeilijk te raden,’ zegt Zorah, ‘ die buurman werd natuurlijk gepiepeld door de wetshandhavers van het Rijk.’
‘ Precies,’ zegt Willemijn, ‘ vandaar dat de nomenklatoera de woorden Veiligheid en Justitie op de gevel van het Haagse ministerie maar van plek heeft verwisseld, hetgeen natuurlijk geen lor uitmaakt. De operatie kostte alleen belachelijk veel geld, en toen?’
‘ Hetzelfde gebeurt strijk en zet bij asociale huurders die een portiek terroriseren of zelfs een hele straat. Je zou in de verleiding komen om meneer Poch te bellen en hem te vragen om zulke lui met een betonsokkel boven de oceaan uit een vliegtuig te kiepen. Als je het slim speelt, kraait er geen haan naar. De aso-gast is gewoon ontvoerd door de Marsmannetjes en opgeruimd staat netjes.’
‘ Lees dat Trouw-artikel over het woonproject in Almere eens,’ zegt Willemijn,’ altijd gedonder over geld en – helaas – exoten, die zeggen het Nederlands niet voldoende te beheersen om te snappen wat ze ondertekenen, zoals mevrouw Amal Abbass -Saal, de directeur van Diamondiaal. Dat ze blijkbaar een man heeft die wel voldoende Nederlands spreekt en schrijft doet daar niets aan af, wan die man hoeft de technische haken en ogen van zo’n contract niet te snappen om toch een coherente mail in het Nederland in elkaar te zetten.’
‘ Deze politici doen mij steeds vaker denken aan die man die op een avond voor zijn huis staat en ontdekt dat hij zijn sleutels kwijt is. Hij gaat naar de dichtstbijzijnde lantaarn en begint in het schijnsel naar zijn sleutels te zoeken. Een behulpzame voorbijganger vraagt of de man weet dat hij zijn sleutels waarschijnlijk op deze plek was verloren, waarop de man zegt: Welneen zeg, ben je raar, maar hier is het tenminste licht.’
♦