‘ Toch verrassend dat de jongelui de “bestorming van het Capitool” niet meteen veroordeelden, kwalificeerden, als on-democratisch en een poging om de democratie omver te werpen, zoals Maurice de Hond (Blckbx 09.09.2023) dat deed. Rypke Zeilmaker hield zich er wijselijk buiten.’
– ‘Neen, dat klopt. Terwijl De Hond een beroeps-opiniepeiler is. Misschien juist daaróm? De jongelui stonden niet uitbundig te juichen en ze bleven op hun hoede, maar meteen afkeuren, deden ze het niet. Twee meenden zelfs half-grappend dat Leo Löwenthal met terugwerkende kracht als een pseudo-profeet aangeduid zou kunnen worden. Ten eerste is er (ook) in Amerika geen sprake van democratie meer en ten tweede bestaat het gezin zoals Löwenthal dat beschrijft, ook al lang niet meer. De enige manier waarop je vandaag de dag een systeem kunt veranderen, in Amerika, maar ook hier, zou met een revolutie zijn. De neocon-globlablalisten doen niet voor niets hun stinkende best om het gezin te ondermijnen en af te schaffen.’
‘ Heel wonderlijk, hoe zienswijzen en frames binnen enkele decennia, binnen een paar generaties, zo drastisch kunnen veranderen. Leo Löwenthal vond het nog onmogelijk zich voor te stellen dat ….. terwijl zich inmiddels toch heus een Umwertung aller Werte heeft voorgedaan.’
– ‘ Vandaar dat de Amerikaanse nomenklatoera zo hard op die “Proud Boys” met hun “shamaan” inbeukt, met draconische gevangenisstraffen, want de massa moet natuurlijk geen inspiratie uit hun actie putten. Een vrij domme actie, net als die bierkelder-putsch van Adolf destijds.’
‘ Adolf heeft zich echter geniaal hersteld. Méér dan geniaal, zou je vanuit zijn perspectief kunnen zeggen. Reculer pour mieux sauter. De inflatie in Duitsland-Oostenrijk was destijds dan ook vele malen hoger dan zelfs in het Amerika van nu. Als de Fed echter nijver doorgaat met het bijdrukken van dollars, en de neocon-deep staters met iedereen oorlog gaan voeren, komen we ongetwijfeld vanzelf bij een Weimarachtig scenario uit.’
– ‘ En, Adolf schreef in de gevangenis Mein Kampf, een visionair program waarmee hij multimiljonair op de koop toe werd. Hitler heeft nota bene nooit een gezin gehad en kwam zelf uit een niet bepaald harmonieus gezin. Zo zie je maar. Goed, op naar de hedendaagse (Nederlandse) nomenklatoera en haar ronkende gekeutel.’
‘ Alle Nederlandse neocon-politici slijten hun broodjes aap dat het een lieve lust is, maar misschien is mw Christianne Zeggelink – Van der Wal momenteel de grootste slijter van broodjes aap, met haar stikstof-spinsels en CO2-nep-narratieven.’
– ‘ Vermoedelijk ook de minst-slimme, want dat correleert veelal – bord voor de kop, en gaan met die banaan. Zij is daar niet alleen in hoor, maar zij is misschien inderdaad de brutaalste en de meest botte. Sigrid Kaag, Kajsa Ollongren, Dilan Yesilgöz, Connie Helder (brrrrrrr…. met d’r stiekeme speldje naar de emir) en Edith Schippers (momenteel in de coulissen verstopt), die kunnen er allemaal wat van.’
‘ “Ze doen al maanden mee aan de mega-leveringen van stikstof-, CO2- en fijnstof uitstotende wapens aan de Oekraïne – daar komen de clustergranaten en de uraniumgranaten, nu dan bij, maar ze komma-copuleren in Den Haag over een een paar gram overdepositie van stikstof in de polder. Compleet geschift en meer dan rijp voor het gesticht.” Dat vond ik spot on verwoord, al komt zo’n tekst uiteraard nooit in de MSM.’
– ‘ Toen teemde een ander: “Ja, natuurlijk, maar dat zijn hééél andere dossiers hoor.” Waarop de hele club aan tafel in lachen uitbarstte. ” Bovendien zijn en worden de gestichten, net als onze zorg-tehuizen, gesloten (Connie Helder van de VVD), vanwege de bezuinigingen, opdat “ze” meer en meer geld naar meneer Zelensky willen en kunnen sturen, en nóg meer windturbines en zonnepaneelparken (kassa voor de fabrikanten!) in ons landschap of op zee kunnen plempen. Tja, en dan gaan ze zwerven, de stakkers, en waar komen ze dan vanzelf terecht? Juist: op het pluche onder de Haagse Kaasstolp natuurlijk. Het grote Dolhuys.” Opnieuw een golf van hilariteit. “Het grote Dolhuys van de Democratie.” ‘
‘ Tja, het is vette partij met die Haagse fluimfeestmutsen en kolderieke komedianten. Zet de link naar Wynia’s week met Bart Collard hier s.v.p. bij. Ik heb het beginnetje gezien, geen tijd voor de hele video, want we gingen met onze ouders, schoonouders en een tante naar * * * * * voor het laten aanmeten van een nieuwe bril, nieuwe orthopedische steunzolen en mijn tantes gebitplaatje is gebroken. In * * * * * ben je voor deze (omisbare) spullen voor een derde van de Nederlandse prijs klaar. In Nederland zijn deze middelen inmiddels onbetaalbaar (leve de geprivatiseerde zorgwereld!), tenzij je een migrant-exoot-uit-een-boot bent, want dan komen ze-van-overheidswege het je op een presenteerblaadje brengen, met geld toe, en dank u wel dat u illegaal Nederland binnen bent gekomen, geen Nederlands spreekt, niets kunt en kan waar wij iets aan hebben, en dat u de eerstkomende tijd van de resten van onze verzorgingsstaat komt profiteren. Dank u wel hoor, weest hartelijk welkom en laat u vooral snel uw familie ook overkomen!’
*
Wynia’s week – Desinformatie? Wie bepaalt wat je mag horen, zien en lezen?
*
Citaat uit Peter Kenez (1985), bladzijde 220 (vet toegevoegd): “Should the movie industry be developed as a source of revenue or should it be an instrument of political education? To us it is evident that the two goals called for different policies. One could obscure the contradiction between the two goals only by assuming that the people wanted and were willing to pay for seeing films that were “good for them.” All evidence showed that this was not the case. The Soviet people, like people elsewhere, wanted entertainment, and heavy doses of propaganda bored them.
The Party leaders, however, were predisposed to overlook the obvious. It was hard to admit that the taste of the workers and peasants was, if anything, more petit bourgeois than the preference of the petite bourgeoisie and that, by disregarding reality, they could avoid making hard investment decisions. The illusion that Communist education would somehow pay for itself and would even bring in money was irresistible.”
Geredigeerd citaat uit Löwenthal (2005): “The chapter is based on forty oral-history interviews with members of Old Believer communities, in both rural and urban areas, conducted in 1998–9 in the Urals region (Sverdlovsk, Cheliabinsk and Perm oblasts).
I realise that my informants’ memories of the past are unequivocally influenced by the present. Many old people are disappointed with the ‘shock therapy’ economic reforms of the 1990s; and their critical attitudes to the collapse of the State welfare system certainly influence their view of the past. Although I have tried to support my oral-history evidence with data from the archives where it was possible, placing personal accounts of religious survival in a broader social and political context of the period, I did not aim at presenting an ‘objective’ historical account. Unlike official documentation influenced by the Soviet antireligious propaganda, oral-history narratives shed light on the sphere of private life and the domain of human subjectivity.
The chapter aims at exploring the ways in which subjective experiences and individual narratives could open up new ways of looking at historical and sociological problems, such as the problem of the survival of religion in modern society.”