‘Of de Hannibal-richtlijn/doctrine werd en nog steeds wordt toegepast door de IDF – de laatste keer na de Hamas-aanval op 7 oktober 2023 – zullen we waarschijnlijk nooit met zekerheid te weten komen.’
- ‘ Wonderlijk, hoe sommige bizarre dingen – en ingrijpende gebeurtenissen – nog onder het tapijt geveegd kunnen worden. In deze tijd van instant communicatie-mogelijkheden.’
‘ Is de maatregel zo bizar, wanneer je bedenkt dat Israël zich koste wat kost staande wil houden? Op die plek en onder de etterende omstandigheden? Pais en vree zal het daar nooit worden.’
- ‘Deze Hannibal-doctrine doet me denken aan de Massada zelfmoord van de zeloten in Massada. Massada is nog steeds de plek waar officieren van het IDF worden beëdigd.’
‘ “Al met al blijken de Israëli toch meer Oosters dan Westers,” merkte iemand op, “hoewel de Duitsers/nazi’s net zo goed zelfmoordcommando’s hadden; niet alleen de Japanners hadden hun kamikazi.” ‘
- ‘ Welke berichten kun je geloven en welke niet? Sommige zijn voor mij toch nog tamelijk ongeloofwaardig. Bijvoorbeeld deze van de NRC site (07.12.2023): %% In zijn strijd tegen Hamas bedient Israël zich van zeer zware bommen, die erg dodelijk zijn en veel nevenschade opleveren. „Hun computerprogramma’s vertellen hoeveel doden er zullen vallen.” %%%
Dit lijkt science fiction, maar het zou best kunnen dat het in de praktijk nog veel erger is.’
‘ Nog erger? Op welke manier dan? Dat er meteen een propaganda- en informatie-oorlog op gang kwam, lijkt mij zeer waarschijnlijk. Een mevrouw in de trein, die net terug was uit Qatar zei ze, had het erover dat ze in het vliegtuig hoorde dat de beveiliging van bobo’s in Qatar deels door de Mossad zou worden verzorgd. Dat werd vanwege de Hamas-inval waarschijnlijk een zooitje, voorzag ze, en dus was zij maar vertrokken. “ Better safe than sorry. Er zullen de komende tijd vast even ietsje minder politici en echte bobo’s uit ramen vallen,” zei ze, “want dat schijnt een specialiteit van de Mossad te zijn.” ‘
- ‘ Israël schijnt van die Mossad-specialiteit een lucratief verdienmodel gemaakt te hebben. De Israëli kregen de smaak te pakken door hun ontvoeringen van nazi-criminelen, die een onverdiend comfortabel-leventje leidden en door de overheden van de respectieve landen gewoon gedoogd werden. De ontvoering van Eichman was spectaculair, maar er volgden er meer. Dergelijke Mossad-acties vind ik desnoods te billijken, want hoe en waar kun je anders je recht halen? Al die deftige en dure Internationale Gerechtshoven, die ronken en snorken erop los, maar leveren, ho maar. Zelfs die Mossad-actie naar aanleiding van München 1972, mwah, dat zijn geen grappen. Alleen moeten de Israëli oppassen die dunne lijn die eventueel nog te rechtvaardigen wraak-acties van staatsterrorisme scheidt, niet te vaak en te flagrant te overschrijden, want de publieke opinie is hoewel vaak hypocriet tot op het bot, toch een factor om rekening mee te houden. In dit geval heeft meneer Natanyahu een heleboel eigenbelang bij het afleiden van de aandacht van zijn lopende rechtszaken en aanklachten, dus als hij dit akkevietje kan benutten om mét Hamas tegelijk het Israëlische Hooggerechtshof te elimineren, nou …? vul zelf maar in. “He is crafty and wily.” Je moet goed zijn ingevoerd in de vigerende Israëlische politieke konkel en kletspraat om de zaak in het juiste perspectief te zien, en dat ben ik in ieder geval niet. Ik moet het doen met puzzelstukjes uit de media en wat gezond verstand-met-fantasie. ’
‘ Tja, ecce homo, nietwaar? Die verhalen over de Mossad heb ik ook gehoord. Die doen al langere tijd de ronde …….. ‘
*
06.12.2023 – Max Blumenthal (TheGrayZone): Indiscriminate Israeli Fire.
The Hannibal Directive: Why Israel Risks the Life of the Soldier Being Rescued
An air force colonel has said that Israeli airstrikes may have intentionally killed Israeli captives rather than let them be taken to Gaza.
*
Citaat uit Ronan Bergman (2018, Ch. 8. Meir Dagan and his expertise) Ebook ISBN: 9780679604686; 9781400069712
% citaat %: In 1970, Israel began establishing Jewish settlements in the Strip and northern Sinai. More and more often, the Israelis were attacked. The peak came in 1970, when five hundred terrorist attacks were perpetrated in the Gaza Strip. Eighteen Israeli civilians were murdered in these incidents, and hundreds wounded. By then, the IDF was able to control only the main transportation arteries; the PLO ruled everywhere else.
To suppress terror in the Strip, the Shin Bet drew up a list of Gazans suspected of being involved in attacks on Israelis. A great deal of information was gathered, and the list grew longer and longer. It quickly became clear that the Shin Bet—an intelligence-gathering organization—could not operate on its own. In order to arrest or eliminate wanted persons, it needed the manpower—and the firepower—of the military. It found an attentive ear in Major General Ariel “Arik” Sharon, who was appointed head of the IDF’s Southern Command in 1969. Sharon began introducing more and more military units into the Strip to assist the Shin Bet in hunting down and arresting or killing terrorists. The intelligence for these activities was supplied mainly by Palestinian informers or extracted from detainees under harsh interrogation.
Not everyone agreed with Sharon’s aggressive approach. Brigadier General Yitzhak Pundak, military governor of the Gaza Strip, responsible for civilian affairs, maintained that the way to curb Palestinian terror was to improve the quality of life for the territory’s inhabitants and allow them to manage civilian and municipal affairs on their own, with a minimal military presence in inhabited areas. “Saber-rattling and killing for the sake of killing couldn’t take us anywhere but to an intifada,” or popular uprising, Pundak said.
“[Minister of Defense] Dayan and Sharon did not see eye to eye about what had to be done in the Strip. Dayan wanted contacts and connections with the population, whereas Sharon was hunting the terrorists and could see them only through the sights of his rifle, and the population did not interest him at all.”
Pundak was appalled by Sharon’s tactics and complained bitterly. “I heard Sharon declare in front of all the officers, ‘Whoever kills a terrorist will get a bottle of champagne, and anyone who takes a prisoner will get a bottle of soda.’ I said, ‘Good Lord, what kind of policy is this? Who speaks like this? After all, if we do not give them a little assistance, a little prosperity, they’ll all turn to the path of terror.’ ”
Sharon insisted that there was no hope for accommodation with the Palestinians. Terrorist attacks should be answered with force, and there was no one on the other side to talk peace with, he maintained. If the goal of Arafat and the rest of the PLO leadership was to destroy Israel, what was left to negotiate? % einde citaat %