Jedediah Purdy (2022): Two Cheers for Politics Ch. 9 – If Democracy Is The Answer, Who Asks The Question? (cursief in het origineel; vet toegevoegd).
Who poses the questions that a democracy answers? A polity is represented as much in the issues it presents to itself as in the decisions it makes. The laundry heap in Zuccotti Park presented itself, hulking and beginning to stink, but most political agendas begin with a definition of the problem. Is the question of the hour immigration or workers’ rights, a wealth tax or the way public schools teach history, climate change or the price of gasoline, overdose deaths or police killings? And which ways of engaging the question are on the table? What are we deciding on? In a perfect world, there might not have to be a choice, but in a world of limited time and attention, a few questions will dominate voters’ and policymakers’ time and attention. Posing the questions that get taken up is as much an exercise of power as answering them, and it is often harder to see who does it or how it happens.
“A concrete choice had to be presented,” wrote Walter Lippmann in his 1922 polemic Public Opinion, and so professional politicians “organized the caucus, the nominating convention, and the steering committee, as the means of formulating a definite choice.” Lippmann was writing under the influence of Robert Michels, a German Italian student of politics who formulated what he influentially called “the iron law of oligarchy.”
Studying the new mass democratic parties of Europe, Michels observed that a small number of people always set the agenda. This was not a corruption of democracy, he argued, but a functional requirement: there was no other way of getting coherent decisions and organized action from a mass organization. “The number of those who govern,” Lippmann wrote, summing up the idea, “is a very small percentage of those who are theoretically supposed to govern.” Lippmann wrote with serene condescension for the everyday idealism of democrats, but he was not wrong in claiming that we have no clear idea of what it would mean to set the agenda of a democracy democratically, let alone a means of doing it. Lippmann doubted that democratic decisions could ever be rational could ever be rational enough even to deserve terms such as “posing questions and deciding them.” He argued that democratic decisions could take two forms: concealed oligarchic control, on the one hand, or, on the other, emotional, ill-informed, and largely incoherent judgments of yes or no, him or her.
(cursief in het origineel; vet toegevoegd)
————- —————– —————- ——————–
‘ Mw. Kaag kronkelt net zoals alle politici kronkelen, nou vooruit, ze kronkelt net ietsje meer misschien, maar ze hoort niet (meer) bij de roedel van Rutte. Ze gaat oorlogen stelpen in het Midden Oosten en een hééééleboel briljant diplomatieks goeds doen. Zegt ze tenminste. Maar ze zegt zo veel hè? Maarre je had iets met een vidéééooo…?’
- ‘ Ja, deze video. Moet je kijken: onze democratie in volle actie. We boffen toch maar hè. Moet je toch zien: de Fahnenflucht van vak K, omdat niet mag worden gezegd dat mw. Kaag op een spionageschooltje heeft gezeten. Nou, nou, nou, de brille spat er af. Best nuttig zo’n video, als opfrissertje, want je vergeet al deze hoogstandjes van de Haagse Kaasstolpers al snel. De luitjes werken zich in het zweet voor hun 12.000 euro/maand. Spoel ‘m even door naar >>>> 32:50 (Tony van Dijk PVV over de financiën van Kaag en andere Kaasstolpers)….’
‘ Wacht even, dit gaat over de Landsadvocaat Pels Rijcken (of een van diens handlangers) die het zwart-geld van de van vak-K-Kaasstolper moest wegzetten op een rekening op de Kaaimaneilanden of iets dergelijks? Is die man niet geliquideerd? Ene Van Oranje of zo? Dat was nog onder Ferdi Grapperhaus, toch? Die had een schip, dat in het Suezkanaal vastzat en dat nu door de Houti’s wordt gegijzeld? Zoiets hoorde ik? Broodjes aap natuurlijk, want die lieden hebben helemaal geen zwart geld, die betalen braaf belasting. En Ferdi Grapperhaus z’n boot vaart onder Panamese of Jemenitische vlag. Ook een broodje aap vermoed ik.’
- ‘ Kan zijn, maar degene die deze videolink stuurde, hoorde mensen in de trein fantaserend doorburen op de liquidatie van die Frank Oranje: “Wie zou die moord hebben bevolen en gepleegd? Was de Mosad ingeschakeld – in een uitruil-constructie van de ene dienst is de andere waard (zoals bij Fortuyn en Peter R. de Vries) – of hoe zat het?” Ze waren een scenario aan het optuigen in de trant van zo’n Tomas Ross faction thriller. Kaag had op die Britse spionage-school (MI5/MI6) een paar contacten opgedaan en toen het met dat zwarte geld te link werd, is meneer Oranje geliquideerd. Dat was een aannemelijke plot. Allemaal faction hoor.
Ik moest eraan denken, omdat een van de jongelui vertelde dat een studiegenoot op het punt stond verblijd te worden met een appartement in dat verschrikkelijke Jonas kippenhok-complex van IJburg – door een suikeroom. Ze kreeg daar op tijd lucht van en heeft er een stokje voor gestoken, want daar wil toch niemand worden opgehokt. Dat Jonas IJburg-complex is gebouwd door het bureau van ene meneer Oranje/Orange en die heeft daar een prijs voor gekregen. Doorgestoken kaart, met het doel die kippenhokken aantrekkelijk te maken. Die Oranje is gelieerd aan de Oranje van Pels Rijcken, snap je? Zo maken ze de thriller samenhangend. Ze willen een massamoord laten plegen door Jonas in de hens te zetten, wanneer daar enkele “targets” zouden huizen. Dan zit je daar als ratten in de val. Verder had ze het niet meer gehoord.’
‘ Dat kan best een goed verhaal worden, als het maar niet echt gebeurt, want dan is de lol er natuurlijk af. Dan is het ook geen faction meer. Zoals bij Forster.’
- ‘ Forster? Vertel.’
‘Forster vertelt over een partijtje in India. Hij probeert Indiërs te overtuigen van zijn ideeën over hoe een roman in elkaar moet zitten, maar de Indiërs willen vooral dat literatuur politiek inspireert.
Luister: % citaat % The All-India centre of the P.E.N. Club had invited us. The people I was to meet were nearly all Indians, of the professional classes —doctors, lawyers, public servants, professors at the university, business men. Many of them were old friends or the sons of old friends. They were what is termed “intellectuals” and they lived in towns. I did not see much of the countryside nor of the industrial conditions. I met a few Englishmen but not many, and have often looked round a crowded room and observed that I was the only westerner in it. Such are my credentials, or, if you prefer, such are my limitations.
The big change I noticed was the increased interest in politics. You cannot understand the modern Indians unless you realise that politics occupy them passionately and constantly, that artistic problems, and even social problems—yes and even economic problems—are subsidiary. Their attitude is “first we must find the correct political solution, and then we can deal with other matters.” I think the attitude is unsound, and used to say so; still, there it is, and they hold it much more vehemently than they did a quarter of a century ago. When I spoke about the necessity of form in literature and the importance of the individual vision, their attention wandered, although they listened politely. Literature, in their view, should expound or inspire a political creed. % einde citaat %
Het verhaal (uit 1946) staat in Two Cheers for Democracy, en heet India again.’
- ‘ Daar zit wat in, dat laatste bedoel ik. Alle faction thrillers van Tomas Ross bijvoorbeeld gaan over politiek en politiek-betrokken figuren. De Marionet over de moord op Fortuyn en Onze vrouw in Tripoli over Mabel Wisse-Smit en Klaas Bruinsma en die Bosnische wapenhandelaar waar ze ook een relatie mee heeft gehad, en dat vindt Forster niet goed, politiek statement?’
‘ Dat lijkt me sterk, want hij had nota bene al in 1924 A Passage to India geschreven. Als dat geen politiek boek is , weet ik het niet.’
- ‘ Een goed boek, dat ik met plezier heb gelezen, ik geloof zelfs twee keer achter elkaar. Over de grotten van Marabar en de blauwkous Adela Quested (juffrouw Queeste), dr. Aziz en mrs Moore met de echo en zo. Blanke vrouwen en bruine mannen. Goed boek, ja. Misschien dat Forster ons bij de neus neemt, of de Indiërs hem?’
‘ Vergeet meneer Rutte niet hè. Die is weer even onzichtbaar, maar reken maar dat hij in de coulissen op het vinkentouw zit. Rutte zal in Den Haag blijven kleven zo lang als hij kan. Hij is voor de poppenspelers enkel van nut voorzover hij het Nederlandse “ “parlement” “ kan manipuleren, of de afzonderlijke Kaasstolpers kan koeioneren en sturen. De VVD’ers heeft hij in ieder geval in zijn zak (dat is nog steeds Ruttes roedel) en mevrouw Yesilgöz (en ook Sofie Hermans) zijn niet zo maar op die plekken geplakt – die doen gehoorzaam wat hen wordt opgedragen. De NAVO is echt geen voorland voor de snuiter. Tenzij ik me heel erg vergis, en dat kan natuurlijk altijd.’
———– —————– ————- —————–
————– ————- ————— —————–
