Over de koningskinderen – die de Toeslag waar zij recht op hadden niet kregen, omdat het water te diep zou zijn

‘ Toch wonderbaarlijk. Er is helemaal niets gebeurd, er heeft zich alleen zoiets als een Toeslagenaffaire voorgedaan, zonder dat er schuldigen kunnen worden aangewezen en zonder dat er verantwoordelijken kunnen worden benoemd (want iedereen was/is verantwoordelijk en dus is er niemand verantwoordelijk), en er valt toch een kabinet. Ra ra hoe is dat mogelijk?’

• ‘ Ooohooo, is er een kabinet gevallen? Niks van gemerkt. Deze soap doet me denken aan dat verhaal van die boom in het bos die omvalt, zonder dat er iemand is dat omvallen ziet of hoort. Men kan hooguit vastellen dat die boom moet zijn omgevallen, omdat hij ontworteld in op de bosgrond ligt als men hem ziet, maar niemand is getuige geweest van die gebeurtenis van het omvallen. Dus rijst de vraag of die boom wel echt is omgevallen. Precies zo, was er op een gegeven moment sprake van een Toeslagenaffaire. Die was er gewoon, en niemand die weet hoe het zo is gekomen. Ja, er waren voortekenen en aanwijzingen die zouden hebben kunnen duiden op het zich mogelijk voordoen van wat nu de “Toeslagen-affaire” is genoemd, maar er vallen geen solide waterdichte en eenduidige causale verbanden te leggen, die naar schuldigen zouden kunnen leiden.
  Ach, aan de ene kant is dat best een rustig idee, want het betekent dat we niet hoeven te stemmen, want de dingen gebeuren gewoon vanzelf. Nu stemden wij al lang niet meer, maar zo’n “event” bevestigt ons weer eens in de juistheid van onze keus. Dat is op dit vlak trouwens de enige keuze die we hebben: wel of niet gaan stemmen. Andere smaken zijn er gewoon niet. Zo denken wij er althans over.’

‘ Bizar, nietwaar? Ooit ging je stemmen, omdat je van mening was dat je een zinvolle keuze kon maken uit de respectieve politieke partijen, die alle beweerden dat ze ook jouw belang vertegenwoordigden en behartigden. Maar vooral: het Algemeen Belang. Ooit geloofde je dat. Dat is dus niet zo, begrijp je intussen. Degenen die gaan stemmen, kleuren alleen een vakje rood. Een tamelijk zielige want zinledige actie, want meer dan dat kleuren, zit er niet bij of aan.
Ik heb vandaag twee columns gelezen die perfect bij deze tekening van Ruben Oppenheimer passen. In de column in het Parool wordt ons het bekende sprookje van verantwoordelijkheid en schuld verteld. Het is bijna het verhaal van de twee koningskinderen (de ene heet Verantwoordelijkheid en de andere heet Schuld) die malkander niet konden krijgen vanwege het diepe water dat hen scheidde. ‘

• ‘Dit water is veeleer troebel en uiterst onwelriekend dan dat het prohibitief diep zou zijn geweest.’

‘Hear, hear! Volkomen mee ens. De andere column staat in de Volkskrant en gaat over de myhthe van het niet-zichzelf-kunnen wegsturen van de Kamer, hetgeen automatisch zou impliceren dat de Kamer schuldig noch verantwoordelijk is. Terwijl beide begrippen van toepassing geacht kunnen worden. En hoe! De Kamer die de Toeslagenaffaire “onderzocht,” zou zelf medeschuldig zijn aan het ontstaan van de wantoestand. Bloed aan de handen en bergen boter op het hoofd. Tja, wat kun je dan verwachten? Beide columnisten vertellen in feite een actuele politieke parabel.

Herinner je je wijlen Wim Kok nog, die over het drama Srebrenica beweerde dat hij weliswaar verantwoordelijkheid droeg voor het lot van de Nederlandse enclave en die verantwoordelijkheid ook nam, maar zich niet schuldig voelde ten aanzien van de slachtoffers die werden vermoord, terwijl ze vertrouwden op Nederlandse bescherming. En zo lusten we nog wel een paar. Destijds een grote broek aantrekken met het sturen van (bijna ongewapende militairen) om namens Nederland de Waarden van de Verlichting en de Mensenrechten te beschermen, om als puntje bij paaltje komt, helemaal niets te doen en tot je nek in de drab en de derrie te zakken.’

• ‘ Tja, en dan nu exoten in groten getale binnen laten uit “barmhartigheid en naastenliefde,” om ze eenmaal binnen aan hun lot over te laten en voor de bus te gooien. Laat dan niet meer exoten binnen dan je aankunt! Ga niet stunten op internationale podia, tussen je al even sneue soortgenoten. De gulzige en gretig op scoren beluste politieke ogen, blijken bijna altijd groter dan de maag. Ze leren er niets van. Dat “lessen trekken uit het verleden” en zorgen dat “het” nooit meer gebeurt, is er dus evenmin bij, want gebeurtenissen die zich autonoom voordoen, zijn anoniem en ongrijpbaar. Gebeurtenissen trekken geen lessen en hebben een leervermogen van nul komma nul, of in ieder geval minder leervermogen dan een amoebe met vergevorderde Alzheimer.’

‘Zo gaat dus ook deze gebeurtenis geruisloos voorbij en sjokken de meesten van ons, straks in maart, doodgewoon naar de stembus.’

• ‘Hoogstwaarschijnlijk om op dezelfde (soort) personen en partijen te stemmen als die welke als snaterende en kwekkende vroedvrouwen voor deze Toeslagen-gebeurtenis hebben gefungeerd. Die ewige Wiederkunft des Gleichen.’

‘ Terwijl je zou hebben gedacht te kunnen mogen hopen op een Umwertung aller Werte, bedoel je?’

• ‘ Nou, laat ik voor dat ambitieuze alle, het bescheidener manche invullen. En zelfs dan is het huilen met de pet op.’

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/01/16/een-kabinetsval-loerende-leiders-en-wilders-als-de-lachende-derde-a4027836

Tags: de “Toeslagenaffaire”, Ruben L. Oppenheimer politiek tekenaar, Tom-Jan Meeus politiek commentator