‘ Als president Xi nou eens denkt: Ik mag mijn handjes letterlijk dichtknijpen met dat Hong Kong. Wat gebeurt er dan met de piepeltjes van Hong Kong? Die zijn toch zeker op slag compleet onthand? In elk geval staan ze dan met lege handen, mag ik aannemen.’
– ‘ Dit is vragen naar de bekende weg. Dan moeten wij, van de EU, van de Verlichting, de Mensenrechten, de Marktwerking en de euro, hen te hulp snellen. Onze handjes laten wapperen, handjes uit de mouwen steken en zo. Toch? Wacht even. Collignon lijkt te tekenen: beter acht simpelaars in de hand dan één op de vlucht. Geen misverstand. Moeten wij dan te hulp snellen? Hoe? Door solidair gedrag? Geen Chinese restaurants meer frequenteren, geen afhaal-Chinees meer en geen producten uit de Chinese toko’s meer kopen? Of meteen drastisch: China bombarderen? Dat lijkt me veels te geleerd en je moet zeker je hand niet overspelen, want dan loopt de zaak al snel uit de hand. Ik vermoed dat hunnie daar onder de Haagse kaasstolp onder “helpen” zullen verstaan: de grenzen open zetten en de bevolking van Hong Kong – die luitjes komen van nature toch al per boot, dat zit ze in de genen – verdelen over de euro-landen. Dat ligt meer in de rede. Het mag ze geen moeite kosten en ze moeten het kunnen afschuiven op de burgers. Dat denk ik intussen. Groot Brittannië ontspringt door de Brexit de dans op het nippertje. Lucky them.’
‘ Juist ja, in die richting moeten we denken als we het over verlicht neoliberaal beleid en joods-gristelijke humanitaire politiek hebben. Alles onder het scanderen van de Merkelmantra: Wir schaffen das! Dat verdooft zo lekker en slacht dus makkelijker. Ik heb het nu over stemslachtvee. Nobel toch, om te bedenken dat ze in Hong Kong misschien zelfs wel voor onze Democratie en Vrijheid willen sneven. Wat betreft Hong Kong en Groot-Brittannië, dat ligt toch een ietsje anders. Alleen al historisch bezien. Ik geloof niet dat veel Hongkong’ers bijvoorbeeld een standbeeld voor Chris Patten zullen willen oprichten. Misschien kunnen de Britten, los van de EU, wel heel soepel met Hong Kong & China dealen.’
– ‘ O juist ja. Helemaal niet nobel, maar hondsbrutaal. Iedereen mag voor haar eigen democratie en vrijheid sneven zo zij daar lust of behoefte toe gevoelt. Enne, sinister betekent gewoon: links. Dexter is rechts (opmerkelijk toch: dexterity) en sinister betekent links. Jos Collignon tekent een linker hand. Dus niet meteen beginnen brandstapels in te richten en hopen stenen gaan verzamelen en klaarleggen, zoals bij het horen van het woord boreaal vandaag de dag de politiek-correcte-reflex schijnt te zijn.’
‘ Voor het lezen en genieten van gedichten en het luisteren naar mooie muziek is geen tijd, want we moeten vooruit. Immers. Immer voraus. Sorry, dat Duits ging vanzelf. Ik keek onlangs weer eens naar de Heute Show van Ollie Welke en dan krijg je in dertig minuten de hele Duitse spleen van die week over je uitgestort, en dat is kras hoor. Herr Welke is daar grondiger in dan onze Arjen Lubach op zondag. Zon-dag. Op zondag. Dat is vast niet zo maar. Die slachtpartijen bij Lubach moeten muzelmannen en joodse gelovigen zwaar op de maag liggen. Ik bedoel vanwege dat onverdoofde slachten.’
– ‘ Veel Duitse spleen – is Seelenschmerz misschien een leuke vertaling? Of iets met Weh er in: Und das elektrische Klavier, das klimpert leise eine Weise von Liebesleid und Weh? Weet je nog? Anyhow, dat komt omdat ten eerste Duitsland groter is dan Nederland en ten tweede komt daar de Volksaard dan nog bij. Mag dat woord nog? Volksaard? Toen Theo Hiddema van Forum onlangs het woord neger in de Tweede Kamer, de Haagse kaastolp dus, bezigde, was het verontwaardigde en afkeurende geroezemoes direct en onmiddellijk. Tenenkrommend. Je zou de lui allemaal een roetveeg uit de pan willen geven, en dan húp in de zak en nooit meer terugkomen s.v.p! Ze weten niet op welke slinkse manieren ze hun toch al riante wedden kunnen aanvullen, maar het woordje neger kan daar dus ècht niet. Brrr ….. Met het woord Chinees gaat het straks dezelfde kant op. Wedden?’
‘ Chinezen eten varkens en staan niet op onverdoofd slachten, en van Chinezen “hebben we geen last.” Dat scheelt enorm. Deze tekening van Collignon gaan we de jongelui laten zien en dan maar kijken waar ze mee komen. De voor de hand (no pun intended) liggende duidingen tellen niet mee. Ook niet als ze op de vingers van een hand te tellen zijn.’
– ‘ Wat wij doen, is onderwijzen. Informeel en leuk, maar we brengen de jongelui wel degelijk dingen bij. Wij doen hier speels en luchtig over, maar die stakingen van de leerkrachten zijn dramatisch. Die vergroten de kloof tussen de voorsprong- en achterstandkinderen onherroepelijk en het sloopt de leerkrachten emotioneel, want leerkrachten willen helemaal geen averij bij hun pupillen aanrichten. Staken in het onderwijs is net zo zinloos als naar de stembus gaan. Het onderwijsgebeuren leent zich van nature niet tot staken. Je kunt niet ophouden met dingen aan kinderen leren, dat is tegennatuurlijk.’
‘ Voor even, is geen-school leuk. Kijk naar die juichende pipo’s in de hand van Collignon. Ze hebben hun proefwerken op de grond gegooid en staan te jubelen: geen school! Misschien zijn ze Schillers Ode an die Freude aan het oefenen, want ze willen vast bij de EU. Wie weet. Zij zullen net zulke vreemde ideeën over ons hebben als wij er over hen op nahouden.
Vakantie! Geen school. Voor even kan het, maar niet te lang en niet, zoals in Nederland, bij herhaling.
Inderdaad. Staken in het onderwijs is bijna net zo’n zinloos conventioneel spasme als eens per vier jaar naar de stembus gaan (dat weten ze in Hong Kong alleen nog niet en een kinderhand is gauw gevuld).’
– ‘ Nou, neen, bij nader inzien. Er zit toch enig verschil tussen: een onderwijsstaking is nefaster, omdat de kinderen het voornaamste slachtoffer zijn. Of je wel/niet gaat stemmen, dat kun je zelf bepalen. Schoolkinderen kunnen echter niet kiezen of hun docenten gaan staken of niet, maar zij schieten er wel het meeste bij in.’
‘ Daar zit wat in. Gek eigenlijk. We weten dat het middel (staken) bijna nog erger is dan de kwaal (ons gestaag eroderende onderwijs); het middel verergert de kwaal en toch passen we het middel toe. Want er is niets anders voorhanden en we willen toch ons ongenoegen zichtbaar maken. Met om de vier jaar stemmen bereiken we haast niks meer, en de nomenklatoera heeft de mogelijkheid van referenda de nek omgedraaid. Vreemd, heel vreemd, die onweerstaanbare drang tot zelfvernietiging. Genoeg geleuterd. Zeg, jij bent in die pil van Tzvetan Todorov (ISBN: 90 450 1001 1) bezig. Lees hoofdstuk een over liberale democratieën en totalitarisme maar extra aandachtig.’
– ‘ Ik zal het herlezen, maar geloof me of niet, ik lees nu, hier, op bladzijde 169 dat Romain Rolland in gezelschap van Jagoda, “de SINISTERE politiechef”, in de handen klapt voor “een door kampgevangenen op touw gezet spektakel en probeert zichzelf ervan te overtuigen dat het bij die vorm van heropvoeding gaat om een schitterend pedagogisch experiment …” Dus: sinister, handen en heropvoeden, hoe is het mogelijk, nietwaar. Het stáát er allemaal gewoon!’
‘ Én pedagogisch experiment. Vergeet dat vooral niet, want pedagogische experimenten zijn in de neoliberale maatschappijen tot verdienmodellen van gewetenloze pedagoochelaars gemorfd. Dat Todorov dit in een zin bij elkaar schrijft, is een teken dat het een goed boek is, want toeval bestaat niet. O ja, laten we de tekening van meneer Collignon niet vergeten.’
– ‘ Todorov heeft zeker een lezenswaardig boek geschreven. Hij heeft het ook nog over Ernest Renan en die beweert (ISBN:978 90 352 5107 6, bladzijde 101) ‘ … het gezamenlijk lijden verenigt nog meer dan de vreugde. Wat nationale herinneringen betreft, zijn de momenten van rouw meer waard dan triomfen, want zij leggen een verplichting op, zij vereisen een gezamenlijke inspanning.’ Al je het zo framet, ga je de Shoa/Holocaust, de Chinese culturele revolutie, de Stalinistische zuiveringsdrang en nog een paar historische gruwelijke gebeurlijkheden toch weer in een heel ander licht zien.’
‘ Indien je dat op school of thuis niet wordt verteld, kom je daar nooit iets over te weten.’