* Parkeren *
‘ Die kikkertjes in de boerensloot, die gingen dood en dat kwam niét van de stikstof en óók niet door de klimaatverandering. Ja, tuurlijk, leuk, en ook dat van de polsstok, die bij de meeste Haagse Kaasstolpers vaak veel te kort blijkt uit te vallen. Hetgeen de eerste keer koddig kan zijn (nat gaan en zo), de tweede en derde keer wordt het al vervelend en daarna is het enkel hinderlijk, ergerniswekkend en hoogst irritant. Dan wéten we het wel.’
- ‘ Ondermijnend vooral. Die korte polsstokken zijn ondermijnend, net als lockdowns. Lockdowns zijn geniepige ondermijners, omdat ze psychische averij stichten, vooral bij kinderen en jonge mensen, terwijl je aan de buitenkant niks ziet en de nomenklatoera grijpt naar het narratief: “het is voor jullie eigen bestwil” en “wij zijn volledig te goeder trouw.”
We kunnen ons er vrolijk om maken, maar echt leuk is het natuurlijk niet. Als puntje bij paaltje komt, willen we allemaal deugdelijke politici die solide beleid bekokstoven en die betrouwbare reputaties vestigen en koesteren, en die we écht zelf kunnen kiezen en zo nodig ècht kunnen afrekenen op feilen en falen. Met een riant wachtgeld vertrekken en daarna omhóóg vallen in de baantjescarrousel, dat is natuurlijk geen straf maar een beloning voor schaamteloze simpelheid en cynische sabotage. Aan schuinsmarcherende charlatans en schmierende schlemielen hebben we niks, daar kopen we helemaal niks voor.’
………… ……………… ………………… …………………..
%%citaat Vannieuwenburg 18.01.2021%% : Naast het benadrukken van het belang van keuzemogelijkheden en de beheersbare confrontatie van standpunten is Mouffe van oordeel dat democratie nood heeft aan passie als tegengewicht voor de verstikkende rationaliteit. “De fout van het liberale rationalisme – stelt zij – is dat het de door de collectieve identificaties gemobiliseerde affectieve dimensie veronachtzaamt en van de veronderstelling uitgaat dat die zogenaamd “archaïsche” hartstochten wel zullen verdwijnen naarmate het individualisme en het proces van de rationaliteit voortschrijden”. Hier onderscheidt zij, refererend naar Spinoza, de passie die een beroep doet op de angst en de passie die een beroep doet op de hoop. Dit is het verschil tussen gepassioneerde politiek die geen perspectieven biedend de tegenstander wil uitschakelen en de gepassioneerde inzet voor meer rechtvaardigheid.
De essentie van de politiek is dus de confrontatie, de polarisatie. Een samenleving waarin dit niet meer kan, is een samenleving waarin repressie hoogtij viert. De pensée unique verdraagt immers geen kritiek, tolereert niet dat instituties, machtsrelaties aan kritiek onderworpen worden en in vraag worden gesteld. De conflictvrije samenleving kan dan ook niets anders zijn dan het product van een totalitair regime.
De postpolitieke visie, die het politieke bedrijf sinds de val van het communisme en het verdwijnen van de grote verhalen kenmerkt, is zeer gevaarlijk voor de democratie.
Dit concept van democratie wordt daarenboven, mede door de globalisering en de universalisering, geëxporteerd en als het enige geldige alternatief voor alle bestaande systemen vooropgesteld. Vrede en rechtvaardigheid wereldwijd verspreid, liggen blijkbaar voor het rapen. De werkelijkheid is anders. De talrijke conflicten tonen aan dat dit recept niet aanslaat, meer nog: dat het in zich de kiemen van vele conflicten draagt. %%einde citaat%%
Dr. A. Vannieuwenburg – Licentiaat moraalwetenschap (UGent) en doctor in de Metajuridica (ULeiden).
ana-lisa.nl/hoe-ook-bestaanszekerheid-en-con-instituties-vermoedelijk-zullen-verblubberen-in-het-poldermoeras/
