‘ Het betoog van de cultureel psychiater Joop de Jong doet me denken aan de “schadeloosstelling” aan de negen nabestaanden van Rawagede in Indonesië,’ zegt Rinne. ‘Voor de politiek correcte nomenklatoera in Nederland was die operatie een geweldig succes, zowel financieel (het ging om slechts 9 x 20.000 euro = 180.000 euro) als moreel-ethisch. Het tevreden gespin en zelfgenoegzame gesnor van de kant van de nomenklatoera was dan ook oorverdovend. Wat het geld aan ellende voor de weduwen in Rawagede heeft betekend, daar wil hier niemand het over hebben. Misschien weet “men” dat in Nederland ook niet eens.
In Indonesië is 20.000 euro een hoop geld en iedereen in de omgeving van de (on-)gelukkigen, eiste daar een deel van op. Zo gaat dat daar nou eenmaal – sinds ze onafhankelijk zijn (zulke zure grappen maken Indonesiërs zelf hoor). De Nederlandse politiek-bestuurlijke elite was ervan af en men feliciteerde elkaar op de gebruikelijke incestueuze wijze. De nasleep voor de weduwen van Rawagede was hun pakkie-an niet meer.’
Zohra: ‘Jij bedoelt dat in het geval Irak, “Nederland” opnieuw zijn “waarden en normen” opdringt, zonder acht te slaan op de context waarin die worden geïmplementeerd, en de gevolgen die dat heeft voor de mensen daar. Voor een cultureel psychiater (dat is voor mij trouwens een pleonasme) is dat dubbel bizar. Natuurlijk weigert de Iraakse regering die IS-strijders die in Irak hun handwerk uitoefenden, te berechten volgens Nederlandse mores en model. Irak is geen kolonie van Nederland – zoals Indonesia destijds was.
Op de keper beschouwd is het een gotspe van de Nederlandse regering om die eis te stellen. Daarmee zeggende: ons rechtssysteem is superieur (beschaafd) en dat van Irak niet. Het klassieke van-twee-walletjes willen eten: jullie moeten hen, daar bij jullie bestraffen, zoals wij dat willen, want wij wensen onze handen niet vuil te maken. Wij outsourcen het smerige werk altijd.’
Feisal: ‘Meneer De Jong chanteert naar mijn smaak bovendien als hij schrijft: “met het risico op ongecontroleerde terugkeer en ondergrondse guerrilla-activiteiten.” Ik word daar steeds kregeliger van. “Terugkeer kan best verantwoord,” schrijft De Jong, en dat kan best kloppen, dat is niet zo moeilijk: verantwoorde terugkeer. Maar dan, daarna, wat dan? Meneer De Jong kan niks garanderen. Al die gevallen die hij noemt, gaan over pipo’s die naar een bekende, eigen, culturele context terugkeerden.
Deze Syriëgangers echter vertrokken vanuit een cultuur – de Nederlandse – die zij blijkbaar niet als de hunne voelden en erkenden. Zouden ze dat nu wel doen? Hun inburgering en integratie in de Nederlandse maatschappij kwam niet op stoom vóórdat ze naar het IS-kalifaat vertrokken, zou die inburgering, alhier, na hun IS-avonturen wél gesmeerd en goed verlopen? Dan zou je elke exoot die moeilijk inburgert wel naar een IS-kalifaat moeten kunnen sturen.’
Rinne: ‘Laat de Haagse Kaasstolpers maar beginnen met niet zo veel exoten binnen te halen. Dat kunnen ze niet behappen, daar weten ze geen effectieve inburger- en acculturatie-structuren voor op te tuigen. De onverantwoordelijke druiloren, die op het wereldtoneel zo nodig de blitse Bink en Bimbo moeten uithangen.’
Zohra: ‘Ik moet denken aan die DENK-meneer Selcuk Öztürk, die altijd verwijst naar de Nederlandse Grondwet en Rechtsstaat om zijn gelijk te halen en die nu met diezelfde rechtsstaat te maken krijgt vanwege zijn beschuldiging van moord. Nu roept die meneer Öztürk moord en brand. Waarom vraagt de man trouwens geen naamsverandering aan, want öztürk betekent bij mijn weten: rasechte, pure, Turk, maar hij pretendeert – als hem dat zo past – op hoge toon, aanspraken te mogen maken op zijn rechten vanwege zijn Nederlandse staatsburgerschap. Hij spot zelfs met de naam van zijn collega Roelof Bisschop – “U moet u schamen dat uw achternaam Bisschop is.” Wat moeten we nou met zo’n “Öztürk” in ons achterlijke en onbeschaafde kikkerlandje?
Baudet gedroeg zich daar trouwens voorbeeldig, vond ik, hij liet zich niet provoceren om ook op de hurken te gaan. ‘
Rinne: ‘De bastonnade is in Turkije nog niet afgeschaft, toch? Misschien is dat een aardige suggestie?’
‘Foei! wat zeg jij daar politiek incorrecte dingen,’ roept Feisal, ‘dat is folklore. Misschien iets voor een cultureel psychiater? Of wil iedereen liefst van twee walletjes eten?’
