* Parkeer *
‘ Politici, zoals nu het geval bij ons is, voor vier jaar een mandaat geven, is gewoon te lang. Zeker wanneer dezelfde politici niet wisten hoe snel ze het referendum moesten afzinken. Dat was een omineus en heel veeg teken, voor wat ze van plan waren. “We” hebben het massaal geslikt. “Vertrouwen,” (voor vier jaar?), dat kon vroeger misschien nog, toen men normbesef normaal vond en men er nog een ingebouwde fatsoenscode op nahield, maar nu is het vragen om ongelukken.’
– ‘ Wat het model van Maurice de Hond in feite zou doen – mits je het goed en solide uitwerkt – is het referendum overbodig maken, of dat alleen van stal hoeven halen bij hééél ernstig wangedrag. Hoewel, wat is tegenwoordig nog heel erg wangedrag? Meneer Rutte sloopt eigenhandig het hele staatsbestel en hem wordt geen strobreed in de weg gelegd. Een vlerk als Boris Johnson richt me daar een ravage van jewelste aan, en ze benoemen de vlegel bijna tot koning van Engeland.’
‘Je geeft het volk – dat deel daar zin in heeft – met zo’n Maurice-model de gelegenheid om weer méé te praten, en daar hebben “ze” toch altijd de mond zo vol van? Wat was het ook alweer? Participatieve/participerende deliberatieve democratie, of zoiets ….. ja, ja, allemaal mooi tot je dienst, zo lang dat maar geen werkelijkheid wordt.’
………….. ……………. …………….. ……………
NRC 28 juli 2023: > > > In het Britse Lagerhuis duiden parlementariërs elkaar aan met „The Honourable Member”. Een beleefdheidsformule, waarin automatisch de aanname besloten ligt dat de afgevaardigde in het parlement impliciet in al zijn handelen zijn eer en geweten op de lijn legt. Die aanname is nu op sterven na dood en de veroorzaker daarvan is vooral de volksmenner Boris Johnson. Zijn recente optreden roept de vraag op in welke mate de democratie, de Britse in het bijzonder, voor zijn voortbestaan afhankelijk is van het gedrag van politici.
Het is nog geen vijftien jaar geleden dat het Britse parlement de risée van de wereld werd door een onkostenschandaal dat een systematische rot blootlegde in de ethiek van Groot-Brittanniës volksvertegenwoordigers. Dankzij een lek kon The Daily Telegraph zes weken lang details publiceren over onkostendeclaraties, van dubieus tot frauduleus, van individuele leden van het zo bewonderde ‘mother of all parliaments’. De belastingbetaler bleek te zijn opgedraaid voor fictieve huisvestingskosten in Londen met fictieve inrichting, voor de aanschaf van een broekenpers en van een wc-bril, en zelfs voor het aanleggen van een eiland met ornamentele kooi in de eendenvijver voor het huis van een lang zittend Conservatief parlementslid. Velen betaalden de kosten terug, anderen verlieten de politiek; zeven parlementariërs belandden na veroordeling wegens fraude in de gevangenis. < < <
