The election of an ex-movie actor, Ronald Reagan, to one of the most powerful positions in the world put a new gloss on the possibilities of a mediatized politics shaped by images alone. His image, cultivated over many years of political practice, and then carefully mounted, crafted, and orchestrated with all the artifice that contemporary image production could command, as a tough but warm, avuncular, and well-meaning person who had an abiding faith in the greatness and goodness of America, built an aura of charismatic politics. Carey McWilliams, an experienced political commentator and long-time editor of the Nation, described it as the friendly face of fascism.’ The ‘teflon president,’ as he came to be known (simply because no accusation thrown at him, however true, ever seemed to stick), could make mistake after mistake but never be called to account. His image could be deployed, unfailingly and instantaneously, to demolish any narrative of criticism that anyone cared to construct. But the image concealed a coherent politics. First, to exorcize the demon of the defeat in Vietnam by taking assertive action in support of any nominally anti-communist struggle anywhere in the world (Nicaragua, Grenada, Angola, Mozambique, Afghanistan, etc.). Second to expand the budget deficit through defence spending and force a recalcitrant Congress (and nation) to cut again and again into the social programmes that the rediscovery of poverty and of racial inequality in the United States in the 1960s had spawned.
David Harvey (1989:330) The Condition of Postmodernity: An Enquiry into the Origins of Cultural Change – ISBN-13: 9780631162926 | ISBN 0-631-16292-5.
*
‘ Is dat niet wat naïef, om de onderklasse bij het debat te willen betrekken?’
- ‘ Dat lijkt mij wel, ja. Waarom zou jij – als nomenklatoera die optimaal profiteert van haar onmondigheid – die onderklasse mondig willen maken? Door met die klasse een debat aan te gaan? Dat zou wel heel erg onwaarschijnlijk nobel van die nomenklatoera wezen.’
‘ Dat Maaike van Charante zo hoopt dat de nomenklatoera-klasse met de stemloze onderklasse in debat gaat, deed me denken aan wat er in Amerika ooit is geprobeerd om de onderklasse bij het grotere politiek-maatschappelijke gebeuren te betrekken.
Daar gingen toen veel straat- en buurtwerkers gedurende een bepaalde periode massaal de arme wijken in om de onderklasse door interviews (debat, discussie en deliberatie) te confronteren met zaken waar ze nooit over hadden nagedacht en waar ze geen concepten (denkgereedschap) voor hadden. Ten eerste waren de onderklassers blij verrast met de aandacht die ze kregen – dat waren ze niet gewend – maar daarnaast werden ze zich door die interviews bewust van dingen waar ze nooit over hadden nagedacht en waar ze geen taal voor hadden.’
- ‘Noemden ze dat naderhand niet onder andere: motivational interviewing? ‘
‘ “Veranderen door onderzoek,” waarbij onderzoek als de katalysator van verandering fungeerde.’
- ‘Toevallig, héél erg toevallig, publiceerde de prollenkrant van 15 augustus 2024 over buurtonderzoek, dat sinds dertig jaar door journalisten wordt uitgevoerd.’
‘ Het project “slapende honden wakker maken,” noemden T en Y het meteen. Opmerkelijk dat dit zo maar mag van de machthebbers, want die zitten heus niet te wachten op mondige burgers die zelfstandig, kritisch, nadenken en die kunnen terúgpraten. Hebben ze ons onderwijs allengs effectief naar de gallemiezen gejaagd, krijgen ze dít! Daar zullen ze vast niet blij mee zijn – vermoed ik.’
- ‘ Dit alles gebeurt stilletjes, op kousenvoetjes, haast terloops, en niemand die ernaar lijkt te talen. Ik heb Nooreena Hertz daarom er maar bij gezet.’
‘ Natuurlijk. Het is tenslotte één groot complot, waarbij alles met alles samenhangt. Het is alleen een kwestie van connecting the dots. Met openAI en Chat GPT kan de kleine man er nu echter zelf ook bij – al kost het wel onnoemelijk veel tijd en dure rekenkracht. Gelukkig zijn ook daar handige trucs voor.’
www.wyniasweek.nl/product/het-verdriet-van-de-schilderswijk/
www.wyniasweek.nl/product/debat-ongewenst/
*
