* PARKEER *
*
‘”Mild en gematigd wantrouwen bij iedere transactie – materieel zowel als immaterieel – is zeker vandaag de dag, altijd geboden. Niet alleen in zaken-doen met Israëli. Helaas.” Ze haalde ietwat hulpeloos lichtjes de schouders op. “Je zou het graag zonder wantrouwen en reserve doen, maar dat gaat gewoon niet, tenzij je bereid bent meestal als dupe uit een transactie te komen. Deze transactie ging bovendien over afluistersystemen, dat maakt het nóg eens zo precair.”’
- ‘”Dat is meer dan helemaal waar,” zei de ander – een zwaargebouwde vrouw met handen als kolenschoppen – “maar wat ik nóg kwaadaardiger en ondermijnender aan deze ‘miskoop’ vind, is dat de regering de volksvertegenwoordigers blijkbaar niet vertrouwt en bereid is het parlement te passeren en te des- of mis-informeren. Dat is de bijl aan de wortels van de rechtsstaat en democratie gelegd.” Ze ving en voorbijzoemende groenglanzende aasvlieg en drukte die achteloos dood.’
‘”Het is verdubbeld wantrouwen in het kwadraat, want de regerende politici vertrouwen én het volk én de volksvertegenwoordigers niet, want waarom zou je anders afluisterapparatuur aanschaffen?” Deze vrouw had een verrassend lage stem, die in tegenspraak was met haar slanke figuur. De zwaargebouwde vrouw daarentegen had een vrij hoge stem, zodat je niet altijd direct wist wie er wat had gezegd.’
- ‘”Indien je daarbij voegt hetgeen Israël, het IDF, in Gaza, Libanon en godweetwaarnogmeer voor ongein uitvreet, dan zou je liefst helemaal geen zaken met dat land meer doen. Louter zakelijk gezien niet.’
‘De lage alt-stem werd nog ietsje lager zo leek het: “De Israëli worden door steeds meer landen geboycot, dat is tot daaraantoe, want dat doen ze zelf – hoewel het erg onaangenaam (sorry, ik bedoel niet grappig te klinken met dit understatement) moet zijn voor de slachtoffers van Israëls super-kippendrift en testosteron-surplus. Israël versjteert echter de atmosfeer voor iederéén.”‘
- ‘De ander probeerde weer een vlieg te vangen, maar greep dit keer mis. Ze grinnikte: “Eigenlijk zijn die Kamerleden toch jandoedels die een koekje van eigen deeg krijgen. Zij vertrouwen hun kiezers niet en ze worden op hun beurt aan alle kanten bedot door de regerende collega’s in vak K, zo komt boontje om zijn loontje, alleen schieten wij, schiet Nederland, daar geen biet mee op.”‘
‘ De brunette met de lage stem sloeg een hand voor de mond en giechelde: “In de tram onstond bijna een handgemeen toen een medepassagier zei dat Geert Wilders eerder een Nobelprijs verdiende dan Netanyahu.” Het giechelen ging over in verkrampt schuddebuiken; ze kreeg de slappe lach: “Wat is het klootjesvolk toch sullig en suf. Het krijgt altijd de regering die het verdient……meid ik kom niet meer bij! En nu …….hahahááá….nu gaat ons Geert naar Israël om Bibi N. te knuffelen. De grap van de eeuw!”‘
- ‘Haar overbuurvrouw gaf de medepassagier in de tram gelijk: “Wilders heeft het sliep-uit-spelletje knap gespeeld, dat moet je het blonde schlemiel nageven. Hij heeft de massa bedot door de indruk te wekken dat hij de grenzen zou sluiten, illegale exoten bij bosjes zou deporteren en Nederland great again zou maken. Toen hij z’n stemmen eenmaal binnenhad was het eerste wat ‘ie deed een gróóóóte ijskast kopen en daar alle verkiezingsbeloften in stoppen – hij moest nu eenmaal compromissen sluiten, want de PVV droeg immers regeringsverantwoordelijkheid, nietwaar?” Vanuit haar ooghoeken loerde ze naar twee dikke vliegen die aanstalten leken te maken op haar koffiekopje neer te strijken, of on the fly bliksemsnel wat koffie te slurpen.’
‘ “Ja, ja,” zei de brunette terwijl ze achterover leunend de lachtranen van haar wangen veegde, ” Wilders liet vervolgens Marjolein Faber tegen de maan blaffen, omdat immers niets kon van wat hij de massa suggestief had voorgespiegeld – dat kon niet, vanwege de EU en vanwege een woud van verdragen en wat al niet meer aan sleetse smoezen en apekool.” Ze kreeg een nieuwe lachaanval: “Inderdaad, Wilders verdient de Nobelprijs, want wie zou er tegenwoordig nog een Nobelprijs willen krijgen? Je kunt beter een arrestatiebevel van het ICJ scoren ….. dát geeft je als politicus pas écht status!” Het wankele terrastafeltje schudde hevig door het lachen. De vliegen hadden kennelijk besloten elders aan hun gerief te geraken. De Nederlandse politiek kon ze vermoedelijk gestolen worden.’