* Parkeer *
‘Oh, dit naar aanleiding van de uitleg die ik iemand onlangs hoorde geven over Tokyo Rose en Lord Haw-Haw, propagandisten die werden ingezet om de soldaten aan het front te demoraliseren met verhalen over hoe het er aan the thuisfront aan toe ging, of aan toe zou gaan. In de trant van: “Terwijl jullie hier in de modder creperen, liggen de hoge heren die jullie hierheen gestuurd hebben met jullie vrouwen en dochters in bed ….” Dat alles gelardeerd met nostalgisch-romantische muziek, om het moreel te ondermijnen. Dit schijnt weer volop te worden gepraktizeerd in de Oekraïne, maar ook in Gaza, alleen gaat het dan over het uitverkoren volk van Israël, over Amalek en de Hannibal doctrine-die-echt-moet. The lancet heeft ook doden geteld. De cijfers liegen er niet om, dus de “speciale gezanten” mogen wel oppassen, tenzij het natuurlijk om gezanten-op-veilige-afstand gaat, dus om verdienposities-zonder-risico-maar-met-gevaren-toeslag.’
- ‘ Dát was het ja, en toen kwam iemand met de opmerking over Gaza Siggie, die met een nieuwe balts bezig was (“Siggie is altijd bezig met baltsen en imagomanagement, want ze is verslaafd aan aandacht”) en die zich nu vermoedelijk liet pitchen en pushen door propagandabureau Van Drimmelen & compagnons, want ze wil o zo graag terug in de spotlights…. Nu figureert ze als D66-stemmentrek-sirene met Gaza als decor. Ach, een van de vele storietjes in komkommertijd.’
‘ Siggy heeft er zo te zien speciaal een Gaza-garderobe voor aangeschaft en er zijn vast een visagist-stylist aan te pas gekomen, want het is daar in Gaza doorlopend feest en daar horen kleurige, fleurige en kekke kleertjes bij.’
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/07/08091802/web-0607ZATnws_Kaag3.jpg){kind=link}
- ‘ Allemaal best, maar het ging eigenlijk over nieuwsverslaving en -consumptie, die je depressief konden maken. Zie het artikel van Shadi Hamid in The Atlantic van 05 nov. 2023. Dit nieuwtje over Siggie bijvoorbeeld, is best geinig, maar valt onder: informatie-over-zaken-waar-je-niets-aan-kunt-doen, maar die je je aantrekt. Precies zulke informatie kan je depressief maken. Vooral wanneer je er catastroferend bij denkt (“straks, na de vakantieperiode, komt ze met die vele andere zwetsers, zwatelaars, zakkenvullers, kakkers en kletsmajoors terug naar Den Haag, en begint het circus van voren af aan”). Je moet leren schiften. Dat kun je echt leren hoor.’
‘Zeker, dat kan. Citaat uit The Atlantic (vet toegevoegd): >>> What the writer Sarah Haider calls “information addiction” is nothing short of an epidemic. In a quite literal sense, politics is making Americans sick. But the sole way to contract the illness is by seeking out the news and consuming large amounts of it. And that’s a choice. Haider chose differently, deciding to go news free for six months in late 2021 and early 2022. Having missed out on stories that were speculative, overhyped, or irrelevant, she reported being “saner, happier, and (surprisingly) more informed.” But does it make sense for other Americans, perhaps millions of them, to completely rethink their relationship to political information and knowledge? <<< Of schiften zinnig is? Ik zou zeggen van wel, maar dan moet je je eerst bewust zijn van de kwaal waar je aan lijdt (depressie en geestelijke malaise) en vervolgens de mogelijke oorzaken willen opzoeken.’
- ‘En dan? Atlantic: >>> In a 2022 study, the political scientist Kevin Smith estimated that between 50 million and 85 million Americans suffer from politically induced fatigue, insomnia, loss of temper, and impulse-control problems. Moreover, 40 percent of his sample of American adults reported that politics was a “significant source of stress” in their lives, while 5 percent—which would translate to roughly 12 million people—reported suicidal thoughts due to politics. <<<
We kunnen als democratische kiezers niets tegen de massa-immigratie en zijn maatschappij-ontwrichtende gevolgen uitrichten, want we mogen eens per vier jaar naar de stembus om daar een papier in te stoppen en vervolgens vast te stellen dat er niets verandert, ongeacht welk vakje je hebt aangekruist. Intussen zijn er alweer tig wonderdokters in de weer met mogelijke panacees tegen het democratische tekort, die lopen van gekleurde en geparfumeerde stembiljetten, via kleinere stembiljetten, maar meér stuklen papier, en ga zo maar door. Allemaal BS en volksverlakkerij dus. ‘
‘ Over de her-invoering van faciliterende institutionele kaders om referenda in ekaar te steken bijvoorbeeld, hoor je niemand meer. Dat is toch ráár? Voor mensen die zeggen zo verknocht te zijn aan Democratie?!
Laten we dit stukje afsluiten met een citaat van Daniel Boorstin (1987), tenslotte gaat een verhaal en een prototype als Gaza-Siggie, over het ‘melodrama,’ het imago en het product dat imagebuilding heet. Boorstin maakt nog onverfroren reclame voor Amerika. Hij schreef dit boek dan ook lang geleden moet je maar denken, want hij is nog o zo optimistisch over de integratie en acculturatie van nieuwe-Amerikanen: ’If American ideals are not in books or in the blood but in the air, then they are readily acquired; actually, it is almost impossible for an immigrant to avoid acquiring them. He does not need to learn a philosophy so much as to rid his lungs of the air of Europe.
The very commonness of American values has seemed their proof. They have come directly from the hand of God and from the soil of the continent. This attitude helps explain why the martyr (at least the secular martyr) has not been attractive to us. In the accurate words of our old popular song, “The Best Things in Life Are Free.”
Men in America have had to struggle against nature, against Indians, high mountains, arid deserts, against space itself. But these struggles have seemed required to make the continent livable or comfortable, not to make our society good. In Europe, on the other hand, the liberal could not make the plant of liberty grow without first cutting out the weeds of tyranny; and he took that for his task. But the American has preened himself on his good sense in making his home where liberty is the natural growth. Voltaire declared, “Where liberty is not, there is my home.” This was a fitting and thoroughly un-American reply to Franklin’s “Where liberty dwells, there is my country.”
The character of our national heroes bears witness to our belief in “givenness,” our preference for the man who seizes his God-given opportunities over him who pursues a great private vision. Perhaps never before has there been such a thorough identification of normality and virtue. A “red-blooded” American must be a virtuous American; and nearly all our national heroes have been red-blooded, outdoor types who might have made the varsity team. Our ideal is at the opposite pole from that of a German Superman or an irredentist agitator in his garret. We admire not the monstrous but the normal, not the herald of a new age but the embodiment of his own. In the language of John Dewey, he is the well-adjusted man; in the language of Arthur Miller’s Salesman, Willy Loman, he is the man who is not merely liked but well-liked. Our national heroes have not been erratic geniuses like Michelangelo or Cromwell or Napoleon but rather men like Washington and Jackson and Lincoln, who possessed the commonplace virtues to an extraordinary degree.’
Daniel Boorstin, Ruth Frankel (1987:88-89) Why a Theory Seems Needless. Ch. 7 in: Hidden History: Exploring Our Secret Past. ISBN-13: 9780060390716; ISBN-10: 0-06-039071-9
*
‘Dit heet “flooding”: maak het ongewone doodgewoon door voortdurende overvloedige confrontatie mét dat ongewone, het niet-alledaagse. Zulke beelden van verwoestingen in Gaza (de kadavers onder het puin zien we niet eens) worden steeds normaler. Taxateurs van BlackRock, Vanguard en soorgenoten, bestuderen dit soort beeldmateriaal beroepshalve met regelmaat, om in te schatten hoeveel er aan wederbouw verdiend zou kunnen worden. Vaak gaan ze er ook fysiek naartoe – als ‘gezant’ zou je in de ideale positie verkeren om tevens als spotter voor de lijkenpikkers te acteren – ik verzin maar wat hoor. Dat gebeurt overigens bij alle ravages en rampen, wereldwijd. Gaza en de Oekraïne zijn momenteel alleen wel de meest veelbelovende projecten qua winstgevendheid.’
- ‘ Het principe van flooding werkt nagenoeg overal. Wij kijken thuis – af en toe en per toeval – naar het gebeuren in de Tweede Kamer en vinden dat meestal nog ongewoon, vaak verbijsterend en adembenemend bizar. Indien je daar echter iedere dag naar kijkt en erover leest, ga je het ongetwijfeld normaal vinden.’
‘Precies. Daarom maakt men zich momenteel allerwege ontzettend druk over het Foebal, terwijl in Gaza en de Oekraïne duizenden mensen door de gehaktmolen worden gedraaid of tot vetvlekken worden gebombardeerd.’
- ‘ Een van de meest saillante voorbeelden van (min of meer subtiel) hersenspoelen, vind ik vignetten in de MSM die de vraag stellen of potentiële deelnemers/zangers/artiesten aan een (Eurovisie-)songfestival, zo’n festival zouden moeten boycotten of niet, indien Israël mee zou doen! Alsof het meedoen van Israël aan een Euro-visie-songfestival überhaupt aan de orde zou moeten en mogen zijn! Israël ligt helemaal niet in Europa, en dan heb ik het nog niet eens over de rest … Boycotten is dus helemaal niet aan de orde.’
‘Ach, het is een van oeroude verkopers-trucs en wonderlijk genoeg tuinen horden mensen er door de eeuwen heen met open ogen in, en blijven we ons door dergelijke trucs om de tuin laten leiden.’
- ‘” This Israel is a very nasty piece of work,” zoals D, S en A plegen te zeggen. Ze stuurden deze link, met het verhaal van psychotherapeute Iris Hefets, een vakgenote-collega van ze. Van U en T hebben we al het een ander gehoord over de verwrongen en spastische relatie die Duitsland (dat wil zeggen: met name de rood-groene nomenklatoera en diens aanhang) met Israël (en specifiek: “de joden”) heeft. Deze video onderstreept en breidt het nog eens uit. Ongelooflijk, hoe grotesk! Nota bene naast onze voordeur en we lezen en horen er nooit iets over.’
‘ Zegt dat niet voldoende over de macht en invloed van de Israël-lobby? Waar ik – en ik niet alleen – zéér huiverig voor en afkerig van ben, is een onzalige, pernicieuze, giftige, maatschappelijke sfeer waarin “de joden” als vijfde colonne – en dat is maar een stapje verwijderd van zondenbok – worden gebrandmerkt. Dat moeten we absoluut niet aan onze fiets willen hebben hangen.’
