‘ Voorlopig hebben we de reacties van onze jongelui samengevat onder de noemer contracttrouw versus contractbreuk, en de consequenties daarvan. Als publiek, volk, sluit je een contract met je volksvertegenwoordigers, de politieke nomenklatoera, en je gaat ervan uit dat die zich aan hun beloftes houden, dat zij geen kiezersbedrog plegen. Het benoemen van een niet-jurist op het ministerie van Justitie bijvoorbeeld duidt volgens ons op een (geplande) contractbreuk van de kant van de politici. Het is wederom een stukje verder omlaag op de glijdende schaal van deze politici met hun opportunistisch geknutsel met politiek Bric à Brac. Deze politici kijken voortdurend hoe ver ze kunnen gaan met hun bestuurlijke Bric à Brac. Dat blijkt toch steeds verder dan je in een “democratie” voor mogelijk zou hebben gehouden. Alles went tenslotte, en wat kun je in dit politiek bestek anders? De facto zijn “ze” al een poosje geleden voor zichzelf begonnen, maar tot nogtoe hebben ze (de meesten van) ons in de waan weten te laten dat wij wel degelijk beslissen, want democratie weet-je-niet. Da’s knap van “ze” en oliedom van ons.’
– ‘ Tja, dat knutselen en frutselen, zou je als hun manier van politiek bedrijven kunnen definiëren. Dat is ook een oplossing: een probleem weg-definiëren, herbenoemen. Op dit moment zijn de Witte-Huis-propagandisten daar op vaak hilarische wijze druk mee bezig (instability-transformation, transforming towards stability …. enzovoorts). De verbale acrobatiek kent geen grenzen en koddig is het vaak wel. Karine heeft een groot voordeel – althans bij mij: ik vind het een verdraaid leuke meid om te zien. Daar gaat niks van af, maar ja, als persvoorlichter is het een rampenfonds.
Je kunt ook nog besluiten om niet te gaan stemmen, maar dat is ook weer zo wat ….. Het citaat van Bruce Newman maakt het verschil duidelijk tussen een tastbaar product dat je als consument koopt en de politici met hun politiek, die je als kiezer/stemmer koopt door op ze te stemmen.
Wanneer de producent van een tastbaar product (het kan ook een dienst zijn) af gaat wijken van de specs. (bijvoorbeeld uit hebzuchtig winstbejag afdingen op de kwaliteit) dan kan de consument simpel ophouden met het kopen van zijn product. Echter, zijn politici echter eenmaal voor een termijn gekozen, dan kunnen ze alleen door corrigerende referenda worden teruggefloten wanneer de kopers/kiezers vinden dat ze de boel bedotten en niet doen wat ze hebben beloofd. Newman heeft het over “filosofie” nou filosofie, m’n neus. Dat beschouw ik als een ironisch understatement.’
‘ Of je kunt in het uiterste geval een politicus neutraliseren, uit de weg ruimen, zoals eigenlijk gebeurt in de films Wild Geese en The Whistle-blower. Dan moet je er wel op tijd bij zijn, voordat de betrokkene de hielen heeft gelicht (kijk bijvoorbeeld naar Sri Lanka en landbouw-ellende die er zich momenteel afspeelt). Bovendien is dat een afrekening achteraf, een wraak-executie. Het onheil is dan geschied, dus als dupe koop je daar weinig voor. Met een correctief referendum kun je als kiezers nog proberen een eventuele ramp – vanwege rampzalige politiek door incompetent verzaken, gecamoufleerd door beeldvorming en propaganda – zo mogelijk te voorkomen, af te wenden.’
– ‘ In het geval van Rushdie gaat het om: He (Khomeini) put a contract on Rushdie, zoals vroeger in het Wilde Westen een prijs op iemands hoofd werd gezet en premiejagers aan de slag gingen. Bij de mafia idem dito, staat er in die biotoop een contract op je uit, dan ben je vogelvrij. Hier, met de fatwa, ligt de relatie tussen contract tussen de contractverstrekker en de klant ingewikkelder. Meneer Matar rekent waarschijnlijk op een immateriële beloning, desnoods in het hiernamaals te kasseren. Indien meneer Hadi Matar heeft gehandeld op grond van, geïnspireerd door, de fatwa dan zou je kunnen zeggen dat hij een (godsdienstig) contract beoogde te honoreren (men mag volgens de afspraak de profeet niet als sterveling beschrijven of afbeelden, op straffe des doods). Dit ligt echter ingewikkelder en dat moeten de jongelui nog maar nader uit-bedisselen en -beredeneren.’
‘ Of meneer Hadi Matar op grond van de fatwa heeft gehandeld, komen we nooit te weten. Dat hangt niet eens af van de berichtgeving die voor publieke consumptie wordt bekokstoofd en uitgeserveerd, want wat Matar ook zou beweren, de vraag in alle gevallen blijft of hij de waarheid spreekt of schrijft. Als het echt niet anders kan, dan wordt de man desnoods (ten dele) ontoerekeningsvatbaar verklaard.’
– ‘ Hoe het ook zij: Salman Rushdie heeft het volste recht om te schrijven en te zeggen wat hij wil, net zoals Nancy Pelosi en de politici van Taiwan het volste recht hebben om te besluiten of mw. Pelosi (met haar zoon) er op bezoek komt of niet. En de Oekraïne mag helemaal zelf weten of ze lid van de NATO en de EU (willen) worden.’
‘ Precies. Vladimir Putin mag helemaal zelf weten of hij die gaskraan opendraait of juist dicht draait. Het is tenslotte zijn kraan, en het is zijn gas. De aanpak van de Oekraïne-casus, door “onze” politici, vind ik nou een treffend voorbeeld van jammerlijke incompetentie. Op geopolitiek niveau en met navenante consequenties.’
*
www.aljazeera.com/news/2022/8/13/author-salman-rushdie-attacked-what-we-know-so-far