‘”Maar mam, papa en jij geloven toch niet echt dat die verontwaardigde politieke partijen werkelijk niet wisten dat Dick Schoof die 3,5 miljard voor de Oekraïne – de vraag is hoeveel van dat geld er in ‘diepe zakken’ verdwijnt en nooit in of bij de Oekraïne aankomt – ging versturen!? Natuurlijk wisten ze dat, maar ze hebben dit toneelstukje in elkaar gezet om ‘democratisch gezever’ te omzeilen! De PVV, BBB en andere kongsi’s spelen verrast te zijn en dat geld verdwijnt gewoon, hup, zogenaamd richting Oekraïne. Een bekokstoofd fait accompli.”
Ze vertelde het een beetje bedremmeld, maar met een onderdrukte giechel.’
- ‘”Die ouders werden door hun kinderen gekapitteld. Ja, zo gaat dat tegenwoordig. De jonge generatie is met politieke propaganda en spin opgegroeid en gezond wantrouwend jegens alles wat er van ‘de overheid’ komt.”‘
‘”Wat een verschil met hoe de Russen momenteel politiek bedrijven. Bekijk deze video van Larry Johnson eens. Die is als gewone burger op gesprek bij Sergei Lavrov geweest. Lavrov weet uiteraard dat Johnson regelmatig op youtube zijn analyses en meningen spuit en blijkbaar bevalt hetgeen hij ziet en hoort hem.”‘
- ‘”Je zou personen als Larry Johnson, Ray McGovern, Douglas Macgregor, Scott Ritter, John Mearsheimer, Alasdair Crooke, Larry Wilkerson en behoorlijk wat mensen daaromheen, als betrouwbare influencers kunnen beschouwen. Je hoeft het niet met alles wat zij vinden en vertellen eens te zijn, maar zij verkopen in elk geval geen BS. De politici, met in hun kielzog de meeste MSM alhier, maken zichzelf overbodig. Wie gelooft ze nog op het eerste gezicht? Als het effe kan, werk je langs en om politici heen en verifieer je berichten in de MSM met hetgeen alternatieve bronnen vertellen. Wantrouwen kost tijd, zei Niklas Luhman heel terecht.”‘
‘”Je hebt een flinke lap tekst Max Weber hierbij gezet. Jouw vertaling van sterile Aufgeregtheit met koddige kippendrift, vind ik sterk en precies weergeven wat de meeste ‘politici’ vandaag de dag laten zien: opgeklopte kippendrift . Ze lopen kakelend en met de vleugels klapperend kringetjes, zonder dat ze tot een beleid komen dat hout snijdt. Niet verwonderlijk, want ze kúnnen het gewoon niet, omdat ze competent noch capabel zijn.
Centraal staat wat mij betreft het nemen van verantwoordelijkheid voor je politieke handelen. De apekool van een ‘electorale afstraffing’ is natuurlijk een lachertje, waarvoor doorgewinterde carrière-politici de middelvinger opsteken. Complete kattenpis.”‘
- ‘”Doorgewinterde of doortrapte? Dát is wat ons het meeste zorgen zou moeten baren: het neutraliseren van incompetente politieke poseurs door het publiek. Op den duur zou het daar weleens op uit kunnen lopen, ben ik bang en ik niet alleen. Die kant willen we toch zeker niet op?”‘
‘”Wat gebeurt er bij de buren? U en T zijn enerzijds opgelucht over de geslaagde interventie van de AfD die de coup van Friedrich Merz vermoedelijk heeft kunnen voorkomen (het gaat om een soort balletje-balletje-truc met de oude en de nieuwe Bundestag) langs de koninklijke weg. Aan de andere kant vinden ze het proberen van Merz (althans van degenen die aan de touwtjes trekken) zo’n brutale poging te wagen, uiterst zorgwekkend. Roland Tichy zet het op een rijtje.”‘
=========== =========== * =========== ============
Geredigeerd citaat uit Weber’s tekst Politik als Beruf. Vet toegevoegd, alsook de ‘vertaling’ van sterile Aufgeregtheit tussen {[…]}.
Man kann sagen, dass drei Qualitäten vornehmlich entscheidend sind für den Politiker: 1) Leidenschaft – 2) Verantwortungsgefühl – 3) Augenmaß.
Leidenschaft im Sinne von Sachlichkeit: leidenschaftliche Hingabe an eine »Sache«, an den Gott oder Dämon, der ihr Gebieter ist. Nicht im Sinne jenes inneren Gebarens, welches mein verstorbener Freund Georg Simmel als »sterile Aufgeregtheit« {[koddige kippendrift]} zu bezeichnen pflegte, eine ins Leere verlaufende »Romantik des intellektuell Interessanten« ohne alles sachliche Verantwortungsgefühl. Denn mit der bloßen, als noch so echt empfundenen Leidenschaft ist es freilich nicht getan. Sie macht nicht zum Politiker, wenn sie nicht, als Dienst in einer »Sache«, auch die Verantwortlichkeit gegenüber ebendieser Sache zum entscheidenden Leitstern des Handelns macht.
Und dazu bedarf es – und das ist die entscheidende psychologische Qualität des Politikers – des Augenmaßes der Fähigkeit, die Realitäten mit innerer Sammlung und Ruhe auf sich wirken zu lassen, also: der Distanz zu den Dingen und Menschen. »Distanzlosigkeit«, rein als solche, ist eine der Todsünden jeden Politikers und eine jener Qualitäten, deren Züchtung bei dem Nachwuchs unserer Intellektuellen sie zu politischer Unfähigkeit verurteilen wird. Denn das Problem ist eben: wie heiße Leidenschaft und kühles Augenmaß miteinander in derselben Seele zusammengezwungen werden können? Politik wird mit dem Kopfe gemacht, nicht mit anderen Teilen des Körpers oder der Seele. Und doch kann die Hingabe an sie, wenn sie nicht ein frivoles intellektuelles Spiel, sondern menschlich echtes Handeln sein soll, nur aus Leidenschaft geboren und gespeist werden. Jene starke Bändigung der Seele aber, die den leidenschaftlichen Politiker auszeichnet, und ihn von den bloßen »steril aufgeregten« politischen Dilettanten unterscheidet, ist nur durch die Gewöhnung an Distanz – in jedem Sinn des Wortes – möglich.