*  Parkeer  *

 

‘ The literary consensus is that stories consist of character, setting, actions, and events—linked temporally and/or causally—and conflict and resolution. The Norton Anthology of Short Fiction, for example, lists character, setting, action, complication, and coherence among the “truly basic characteristics of fiction.” Similarly, in a discussion of defining qualities of the short story, Oates mentions character, time, place, conflict, and resolution. Psychological support for this view comes from story grammar research. Beginning in the 1960s, there was a burst of interest in how the mind constructs stories: various cognitive psychologists applied themselves to the task of identifying the constituent units of narrative and the rules (algorithms) for combining them, which they called story grammars. This research yielded a consensus regarding the essential components of narrative that parallels the literary one: the generation of narrative requires at least one character, setting, states and events, sequence, causal connections, goaloriented action, and resolution.

The reader might object that these components have been identified using Western literature and that we might expect hunter-gatherer stories to differ in construction. Evidence and common sense point to the opposite conclusion. The fact that we are able to translate stories from one culture to another is testimony to the universality of narrative structural components: although some cultural nuances or historical context may be lost in the process, the essence of the storycharacter and motive, events and constraints, actions and reactions, failure and triumph—comes through. If the components of narrative varied from culture to culture—if, for example, Yanomamö stories didn’t have characters, or Mardudjara stories didn’t have settings, or !Kung stories didn’t have conflict—the stories of different cultures would be unintelligible to one another, and the fields of folklore and comparative literature could not exist. In my own reading of the oral narrative of a wide range of foraging peoples, I have yet to encounter a culture whose stories do not exhibit the same structural features as Western narrative. ‘

Citaat uit Gottschall en Wilson (2005, p 181)The Literary Animal: Evolution and the Nature of Narrative. ISBN 978 0810122864; 0-8101-2286-3 (het citaat is geredigeerd; cursief in origineel)

 

*

 

 

 

 

‘”Dat ligt voor de hand: Van Gogh en de patat. Dat schilderij moet iedere Nederlandse ingeburgerde burger kennen. Of niet soms?”‘

• ‘”Hm, net zoals iedere Fransman het verhaal van de kattenmassamoord van Darnton moet kennen? Nogal ver gezocht, vind je niet?”‘

‘”Hoezo? Het verhaal van Robert Darnton gaat over revolutie uit hang naar emancipatie, terwijl Hajo de emancipatie middels lezen, lectuur, verbeeldt. De ‘lagere klasse’ reikt naar hoger honing en bij de Fransen speelt daarbij revolutie een belangrijke rol, terwijl de Nederlander zich met aardappels tevreden stelt. Vandaar dat de hoofden van de aardappeleters op aardappels lijken, want zo gaat dat: man ist, was man isst. Kijk naar portretschilderijen van Thomas Gainsborough en je ziet dat de Engelsen heel erg op paarden lijken – behalve een Boris de Pfeffel Johnson, maar dat is dan ook geen echte Engelsman, maar een ooit-aangespoelde Duitser.“‘

• ‘” Daar zit wat in, want Jacob Rees M. lijkt weer meer op een paard, met dat langgerekte hoofd van ‘m. Maar, die poes bij Darnton, die is ook echt Frans hè?”’

‘”Mwah, dat is om de lezer bij de les te houden. Le chat en la chatte, weet je niet? Niks is zo boeiend als geweld (de guillotine) en sex (de poes).”‘

• ‘”Ah, dié poes, het poesje van Margot …. ik vat ‘m.”‘

‘”Precies. Bij onder anderen Vladimir Nabokov wordt de vulva met een guillotine vergeleken (ostranenie > vervreemdend), de eikel wordt onthoofd. We dwalen af.”‘

• ‘”Dat geeft toch niet? Zeg, zie je dat de dame op de cover van Darntons boek haar poesje uitlaat? ‘Picturele intertextualiteit’? Van lezen kun je nooit genoeg krijgen, maar de agrariërs van Hajo lezen natuurlijk boeken van Ayn Rand. Volgens Hans Achterhuis had deze mevrouw met haar echtgenoot afgesproken dat hij een dag in de week het huis uit moest, zodat zij zich met haar (of een) minnaar kon vermeien. Onder het plegen van de daad placht zij – tenminste volgens Achterhuis – te roepen: “harder, harder,” en “dieper, diéper!” Mevrouw Rand lustte er pap van. Een Russin hè, dus wat wil je.”‘

‘”In welke taal riep ze? Hadden ze buren?”‘

…………………  ……………….  ………………….

…………………  ……………….  ………………….

 

 

 

 

 

 

 

Tags: Ayn Rand - Amerikaans-Russische ideologe en romanschrijfstere, Georges Brassens - 'Brave Margot', Hajo de Reijger politiek tekenaar analist, Hans Achterhuis - filosoof en lezer, revolutie - aardappels - seks, Robert Darnton - liefhebber van poezen, Vincent van Gogh - 'aardappeleter'